Gdański Teatr Szekspirowski

Powstanie Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego było wydarzeniem ciekawym nie tylko kulturalnie, ale też architektonicznie i historycznie. Był to pierwszy teatr dramatyczny zbudowany w Polsce od 40 lat. Poza tym powstał na miejscu XVII-wiecznego budynku Szkoły Fechtunku, przez co nawiązał do schedy pierwszego teatru publicznego. Schedę tę starano się także uchwycić w samej konstrukcji gmachu.

Za projekt Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego odpowiedzialny jest włoski architektRenato Rizzi. Realizacja, ze względu na zmianę wykonawcy, została opóźniona o 2 lata, trwałą więc dekadę i budynek oddano do użytku w 2014 roku.

Najbardziej charakterystycznym elementem Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego jest składany dach. Skonstruowany jest on ze stalowych kratownic, pokrytych miedzianą blachą. Całkowite rozsunięcie dwóch połaci dachu (każda ma rozmiar 10 na 22 metry) zajmuje około 3 minut, dzięki czemu spektakle mogą odbywać się w świetle dziennym. “Projektując budynek w Gdańsku, postawiłem sobie pytanie: jak zbudować miejsce, które w każdej chwili można oddać we władanie tej szekspirowskiej potędze myśli? Tak powstał budynek, który można wypełnić ideą, na chwilę zapomnieć o Facebooku i zauważyć gwiazdy” – wyjaśnia Renato Rizzi.

Wejście do teatru wprowadza nas w zagmatwaną przestrzeń dziedzińców i schodów, przywodzącą skojarzenia ze średniowieczem. Za to sama scena teatru jest niezwykle nowoczesna. Mobilne podesty i zapadnie pozwalają zmieniać jej układ, dzięki czemu może być m.in. sceną elżbietańską, włoską, pomostem szermierczym lub salą bankietową. Zależnie od ustawionej aranżacji sceny, zmienia się użycie przestrzeni dla widowni – mogą być dostępne wygodne miejsca siedzące lub tylko miejsca stojące, na balkonach.

Bryła budynku jest bardzo urozmaicona i wielopoziomowa, obejmując między innymi tarasy i dziedzińce. Pokryto ją głównie czarną (właściwie – grafitową) antracytową cegłą, ręcznie formowaną. Dzięki temu architekt nawiązał i do ceglanej zabudowy miasta. Z kolei sama bryła nie unika obronnych inspiracji.

Wnętrze teatru jest jasne i ciepłe, dominuje w nim biel. Buduje to bardzo wyraźny kontrast do ciemnej, mrocznej bryły budynku, niemal pozbawionej okien. W środku zastosowano wysokiej jakości, naturalne materiały – posadzki są kamienne, podobnie jak wykończenia balustrad (biały wapień z Istrii), jasne drewno. Jak deklaruje sam Rizzi (w wywiadzie dla magazynu bryla..pl): “Chciałem doprowadzić do spotkania ulotnej, ale silnej energii światła z bardzo wyraźną i namacalną strukturą cegieł”. Przyznaje, iż bardzo mocno inspirował się wizją Gdańska i Polski przedstawioną w oglądanej kiedyś ekranizacji “Blaszanego bębenka” Guentera Grassa. Zapamiętał z niej m.in. bezkresne, ciemne ziemie i właśnie w takiej ziemi chciał zakorzenić budynek. Stąd jego ciężki charakter i mroczna, grafitowa kolorystyka.

Sama sala teatralna jest niczym drewniane pudełko wstawione w gmach budynku. W ten sposób teatr zostaje oddzielony od murów, chociaż w otwarcie jednej ze ścian w sali wystawowej sprawia, że te dwie bryły i te dwa światy przenikają się.

Dodaj komentarz